ام اس بیماری مزمنی است که در آن سلول های ایمنی به اشتباه و غیرطبیعی به پوشش و غلاف سلول های عصبی (میلین) در مغز و نخاع حمله می کنند و علائم مختلفی مانند ضعف و سفتی عضلات، اختلال در تعادل و هماهنگی قسمت های مختلف بدن را نشان می دهند. . . باعث بی حسی، مشکلات روحی و روانی و تاری دید می شود.
ام اس بیماری مزمنی است که در آن سلول های ایمنی به اشتباه و غیرطبیعی به پوشش و غلاف سلول های عصبی (میلین) در مغز و نخاع حمله می کنند و علائم مختلفی مانند ضعف و سفتی عضلات، اختلال در تعادل و هماهنگی قسمت های مختلف بدن را نشان می دهند. . . باعث بی حسی، مشکلات روحی و روانی و تاری دید می شود.
به دلایل نامعلوم، بیشتر قربانیان بیماری های خودایمنی (75 درصد) زنان هستند. نکته جالب دیگر این است که پیشرفت بیماری در مردان مبتلا سریعتر از زنان است! شایع ترین سن ابتلا به ام اس در مردان و زنان بین 40 تا 50 سالگی است، زنان سفیدپوست نسبت به زنان سیاه پوست شانس بیشتری برای ابتلا به آن دارند. در سال های 1980-1990، بروز ام اس در زنان بیش از 50 درصد افزایش یافته است، در حالی که این میزان در مردان تغییری نکرده است. این موضوع و اینکه میزان بیماری های خودایمنی در زنان بیشتر از مردان است موضوع تحقیقات گسترده ای است. علت شیوع بیشتر این بیماری در زنان نسبت به مردان هنوز مشخص نیست.
علائم ام اس معمولا در دوران بارداری کاهش می یابد، اما در سه ماهه اول بعد از زایمان شدیدتر می شود! آنچه تقریباً مسلم است این است که تفاوت های هورمونی در تفاوت شیوع این بیماری در هر دو جنس نقش اساسی دارد، اما تفاوت های ژنتیکی و تمایلات خانوادگی نیز در این زمینه حائز اهمیت است. به عنوان مثال، احتمال بیماری های خودایمنی مانند لوپوس یا آرتریت روماتوئید در خواهر بیمار مبتلا به ام اس بیشتر از سایرین است. مطالعه انجام شده در اروپا نشان داده است که تزریق زیر جلدی اینترفرون بتا 1A ماهانه در ابتدای تشخیص ام اس، عوارض و سرعت پیشرفت این بیماری را کاهش می دهد. اما هنوز راه درازی برای اطمینان از این موضوع وجود دارد. مطالعه دیگری نیز نشان داد که تزریق داخل وریدی ایمونوگلوبولین (I.V.I.G.) پس از اولین علائم ام اس، احتمال بروز حالات پیشرفته این بیماری را کاهش داده و عوارض مغزی آن را به وضوح کاهش می دهد. می دهد.